ศาสนีย, ศาสนีย์ หมายถึง [สาสะนียะ, สาสะนี] ว. สมควรจะสั่งสอน. (ส.).
[สาสะนียะ, สาสะนี] ว. สมควรจะสั่งสอน. (ส.).
ดู ศาสน, ศาสนา.
[สิกสก, สิกสะกะ] น. ผู้เล่าเรียน; ครู, ผู้สอน; ผู้รู้. (ส.).
[สิกสก, สิกสะกะ] น. ผู้เล่าเรียน; ครู, ผู้สอน; ผู้รู้. (ส.).
ก. หาเนื้อหาปลา. (บ.).
[ขอน] น. ยอด, ยอดเขา, ภูเขา, ใช้ว่า ศิงขร หรือ ศีขร ก็มี. (ส.).
[สิขะ] น. ภูเขา. ว. มียอด, ใช้ว่า ศิงขริน หรือศิงขรี ก็มี. (ส. ศิขรินฺ).